درددل خواهران وقار از شرایط سخت کار در ایران

 

شیرین و شیوا وقار، صاحبین برند وقار (VAQAR)، در تهران متولد شده اند. شیوا وقار برخلاف خواهرش شیرین که در دانشگاه، هنرهای تجسمی خوانده است، فارغ التحصیل رشته مدیریت بازرگانی ا‌ست. آن ها به دلیل نبود موسسه‌ی تخصصی مد در ایران، نتوانستند در دانشگاه، رشته‌ی مورد علاقه‌شان را دنبال کنند.

این دو خواهر بخاطر علاقه فراوانی که به مد و طراحی لباس داشتند و علیرغم تمام سختی ها و مشکلاتی که در این راه داشتند موفق شدند که در سال 2013 برند مشترکشان را تحت نام "وقار" راه‌اندازی کنند. اولین حضور بین‌المللی آنها در رقابت LVMH(شامل برندهای لویی ویتون، موئه و هنسی) بود که در سال 2016، برای اولین بار توانستند مجموعه‌ی خود را در کنار طراحان جوان دیگر از جمله تومو کویزومی به نمایش بگذارند.  برند وقار (VAQAR) را می توان بعنوان تولد دوباره‌ی مد در ایران به حساب آورد.

 

در ادامه مصاحبه‌ای کوتاه با این دو خواهر جوان را باهم می‌خوانیم.

شما الان در تهران زندگی می کنید. این شهر چه ویژگی‌ای براتون داره؟

 

چیزی که ما خیلی دوستش داریم، نوستالژی. جاهایی مثل بازار بزرگ یا تجریش رو خیلی دوست داریم.

ارتباط شما با موزیک چطوره؟

 

موزیک بخش مهمی از پروسه‌ی طراحی‌هامونو تشکیل میده. اخیرا هم خیلی کارای اولافور آرنالدز رو گوش میدیم. مخصوصا Til Enda و Gleypa Okkur.

چه زمانی تصمیم گرفتید به حوزه‌ی مد و فشن وارد شید؟

 

ما همیشه دوست داشتیم باهم همکاری کنیم و مد تنها چیزی بود که میتونست برای هر دومون کنجکاوی برانگیز باشه؛ به همین دلیل تصمیم گرفتیم در زمینه مد فعالیتمون رو آغاز کنیم و به دنبال این بودیم که علاوه بر علاقه‌مون، بتونیم از اون کار، کسب درآمد داشته باشیم.

 

آیا با ورود شما به فشن، دیدگاهتون هم تغییر کرد؟

 

قطعا. برداشت ما از یک لباس تنها مربوط به ظاهر و نوع ایستادنش بر روی بدن نیست. ما لباس رو به عنوان یک بخش مجزا و فردی در نظر می‌گیریم که داستان خودش رو داره و این داستان ارزشش بیشتر از ظاهر قضیه‌ست. قصه‌ی پشت هر لباس، بازتاب احساس یا فرهنگ اون فردیه که اون لباس رو می‌پوشه.

 

به نظرتون مشکل صنعت مد در این ر‌‌وزها چی میتونه باشه؟

 

امروزه در دنیای مدوفشن تنها چند برند وجود دارن که قادر به جریان سازی در این حوزه هستن. اونها اغلب توانایی معرفی کارهای جدید خودشون رو از طریق روش‌های مختلف تبلیغاتی دارن. از طرف دیگه مصرف‌کنندگان خیلی سعی نمی‌کنند که برندهای دیگه رو بشناسن و تجربه کنن. مردم اکثرا ریسک نمیکنن و مستقیم سراغ همون برندهای مطرح میرن که قبلا جواب پس دادن. به همین خاطر خیلی از طراحان مجبور میشن روش کاری خودشون رو تغییر داده و خودشون رو با سلیقه تحمیل شده به مردم، سازگار کنن؛ درصورتی ‌که هیچ علاقه‌ای به اون ندارن و فقط برای فروش کارشون دست به همچین کاری میزنن. به همین دلیل خلاقیت کم کم متوقف میشه و طراح، دیگه ایده‌های نابی نداره.

 

یک طراح جوان برای راه اندازی برند خود با چه مشکلاتی روبروست؟

 

مشکلات خیلی زیادی وجود داره، اما فکر می‌کنم برای یک طراح جوان که قصد داره فعالیتش رو در ایران شروع کنه، کار به مراتب سخت‌تره. چون‌ که این رشته تازه وارد ایران شده و موانع برای فعالیت خیلی زیاده. مد در ایران خیلی جدی گرفته نشده و طراحان از حمایت چندانی برخوردار نیستن. همچنین نیاز به وجود سازمان‌های رسمی برای حمایت از طراحان در زمینه‌های آموزشی، مالی و تجاری کاملا در این حوزه حس میشه.

برای شکل گیری یک برند به چه عناصری نیاز است؟

 

شناخت مخاطب نکته‌ی خیلی مهمیه. اینکه برای چه کسی طراحی می کنید. همچنین رابطه‌ی خوب با مخاطب و فعالیت درست و مداوم در رسانه‌های اجتماعی اهمیت زیادی داره. فعالیت در رسانه‌ها تاثیر زیادی بر فرهنگ میذاره.

استایل مدرن و استفاده شدیدا ساختارگرایانه در رنگ ‌های مونوکروماتیک، آدمو خیلی یاد کارهای یوجی یاماموتو و ری کاواکابو میندازه. آیا این دو طراح بر کارتون تاثیر گذاشتن؟

 

ما عاشق کارهای آوانگاردِ "یاماموتو" هستیم. اگرچه رنگ‌هایی که استفاده می‌کنیم کاملا براساس مفهوم موردنظرمون هستن و همون مفاهیم از دل حال و هوای ما در زمان مشخص به دست میاد. به همین خاطر خیلی متعهد نیستیم که فقط از رنگ‌های مونوکروماتیک استفاده کنیم.

مطالعه کنید: انواع استایل فشن

 

همکاری دوخواهر با هم چه سود و ضررهایی داره؟

 

راستش ما هیچ وقت احساس بدی از همکاری باهم نداشتیم. همیشه باهم خوب بودیم و اینجوری خیلی برامون آسونتره، چون نقطه‌ نظر همدیگر رو خوب می‌فهمیم و می تونیم به یه جمع‌بندی برسیم. توانایی ‌های مختلفمون میتونه همدیگه رو کامل کنه و در نهایت به یک چیز کارآمد ختم بشه.

 

سال 2016 شما برای اولین بار تونستید کارتون رو در LVMH به نمایش بذارید. تجربه‌ی خوبی بود؟

 

تجربه‌ی فوق العاده‌ای بود و مارو ترغیب کرد که بیشتر روی کارمون تمرکز کنیم. اولین بار بود که خارج از ایران جایزه‌ای می‌ گرفتیم.

 

 

 

 

 

تاکون پانیچگول طراح آمریکایی و نگاهش به مسیر فشن

 

 

تاکون پانیچگول طراحی تایلندی - آمریکایی است که  در ناخون فانوم تایلند در سال 1974 به دنیا آمده است. زمانی که تاکون پانیچگول تنها 11 سال داشته، به همراه خانواده اش به آمریکا مهارجت می کند. علاقه تاکون به مد از همان دوران کودکی آغاز شد اما او با وجود علاقه ای که به مد داشت، در دانشگاه بوستون مشغول به تحصیل در رشته تجارت شد. تاکون پانیچگول بعد از فارغ التحصیلی در سال 1997، به نیویورک رفت و به عنوان نویسنده مد مشغول بکار شد، اما او متوجه شد که علاقه اش به مد تنها محدود به نویسندگی در حوزه مد و فشن نیست و بسیار علاقمند به طراحی لباس است؛ بنابراین او درنهایت در سال 2001 تسلیم علاقه اش شد و برای تحصیل در رشته طراحی لباس به دانشکده طراحی پارسونز که یکی از بهترین دانشگاه های هنر دنیا است، رفت.

تاکون پانیچگول پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، در سال 2004 اولین مجموعه ready to wear خود رارونمایی کرد و مورد استقبال و توجه بسیاری از زنان، مطبوعات و رسانه های مد و سردبیران این حوزه قرار گرفت. او در نهایت برند خود را با نام "تاکون پانیچگول" در سال 2005 راه اندازی کرد. مجموعه های تاکون ماکسیمال و پر زرق و برق بودند و مجموعه های او همواره مورد توجه بسیاری ازافراد مشهور از جمله میشل اوباما(Michelle Obama) و سارا جسیکا پارکر(Sarah Jessica Parke)  قرار گرفت و سبب شهرت بیشتر وی گشت.

مطالعه کنید: انواع استایل

 بیش از یک دهه بود که تاکون پانیچگول به عنوان یک طراح آمریکایی شناخته شده بود و طراحی هایش مورد توجه بود تا این که دو سال قیب یعنی در سال 2017 و درست در زمانی که تاکون پانیچگول در اوج شهرت و محبوبت بود، به یکباره اعلام کرد که قصد دارد برای مدتی از فشن کناره گیری کند و درباره این مسئله بیشتر تحقیق کند.

بازگشت تاکون پانیچگول به دنیای مد 

تاکون پانیچگول اکنون بعد از دو سال دوری از فشن مجددا به فشن بازگشته است و امروز با اسم تجاری New Direct to Consumer، در حال فعالیت است. او دیگر به نمایش کارهایش در ران وی ها علاقه ای ندارد زیرا او قصد دارد لباس هایی را طراحی کند که تا قبل از آن که کهنه شوند، چند بار قابل استفاده باشند. مجموعه ای که در وب سایت تاکون پانیچگول منتشر شده، کاملا در تضاد با کارهای قبلی اوست. طرح هایش به شدت مینیمال و ساده شده اند. لباس های مجموعه های قبلی او، هزاران دلار ارزش داشت، اما لباس های مجموعه جدیدش از 75 دلار تا نهایت 225 دلار قیمت دارند. این تغییر و تحول عظیم در زیبایی شناسی پانیچگول، نمایانگر مسیر فشن در آینده و در زمان حال است. این که فشن سمت و سوی و مقصدش کجاست. تاکون پانیچگول در این باره می گوید: "من مشتریانی داشتم که هر فصل می آمدند و یک لباس به ارزش هزار دلار خریداری می کردند، اما اگر تو امروز با آن ها صحبت کنی، متوجه می شوی که آن ها در خریدشان محتاط تر شده و حواسشان به ابعاد دیگر ماجرا نیز هست . آن ها می دانند که دیگر نیازی به لباس های گران قیمت ندارند. اولویت هایشان تغییر کرده است. پس بهتر است که من هم اولویتم را تغییر دهم."

 پانیچگول برخلاف دیگر برندهای DTC که یک کمپانی هستند و چندین نفر آن را هدایت می کنند، به صورت فردی به طراحی و تولید پرداخته است و دیدگاه شخصی خودش را پیش می برد. "مخاطبان و خریداران، دیگر علاقه ای ندارند که برایشان مشخص شود که دامن بلند بپوشند و یا کت کوتاه...! ترندها دیگر جواب نمی دهند" به همین دلیل او تصمیم گرفته تا نقشش را به عنوان طراح عوض کند. او به جای آن که زیبایی شناسی اش را به مخاطبانش منتقل کند، تصمیم گرفته است تا نیازهای آن ها را بفهمد و براساس آن، پیشنهادهایی ارائه دهد.

"طراحان Runway اصلا به این نکته توجه ندارند که احتیاج مردم چیست! ما به این که مردم با چه چیزی راحتتر هستند و کدام لباس کارآمدتر است فکر نمی کنیم"  در حقیقت هدف تاکون پانیچگول این است که لباس هایش نه برای یکبار، بلکه چندین بار توسط بانوان، مورد استفاده قرار گیرد. او قصد دارد تا تولیداتش را بدون واسطه در وب سایت خود، به فروش برساند و همچنین قصد دارد تا این نوع عرضه تولیدات در نیویورک و سپس در شهرها و کشورهای دیگر رایج شود.

اما در پایان، تاکون  پانیچگول به جادوی فشن اشاره می کند: "ما نمی توانیم تاثیرگذاری فشن بر مردم را نادیده بگیریم و این چیزی قابل سنجش نیست؛ اما ما همه می دانیم وقتی که یک طراح، قطعه ای خلق می کند، باعث می شود که مخاطب تحت تاثیر قرار گیرد و فکر کند." و این تامل باعث تغییرات بزرگی در جامعه می شود. "من همچنان قصد دارم تا با آثارم (ضمن توجه به مسائل زیست محیطی) بر مخاطب تاثیر بگذارم".