شیرین و شیوا وقار، صاحبین برند وقار (VAQAR)، در تهران متولد شده اند. شیوا وقار برخلاف خواهرش شیرین که در دانشگاه، هنرهای تجسمی خوانده است، فارغ التحصیل رشته مدیریت بازرگانی است. آن ها به دلیل نبود موسسه‌ی تخصصی مد در ایران، نتوانستند در دانشگاه، رشته‌ی مورد علاقه‌شان را دنبال کنند.
این دو خواهر بخاطر علاقه فراوانی که به مد و طراحی لباس داشتند و علیرغم تمام سختی ها و مشکلاتی که در این راه داشتند موفق شدند که در سال 2013 برند مشترکشان را تحت نام "وقار" راه‌اندازی کنند. اولین حضور بین‌المللی آنها در رقابت LVMH(شامل برندهای لویی ویتون، موئه و هنسی) بود که در سال 2016، برای اولین بار توانستند مجموعه‌ی خود را در کنار طراحان جوان دیگر از جمله تومو کویزومی به نمایش بگذارند. برند وقار (VAQAR) را می توان بعنوان تولد دوباره‌ی مد در ایران به حساب آورد.
در ادامه مصاحبه‌ای کوتاه با این دو خواهر جوان را باهم می‌خوانیم.
شما الان در تهران زندگی می کنید. این شهر چه ویژگی‌ای براتون داره؟
چیزی که ما خیلی دوستش داریم، نوستالژی. جاهایی مثل بازار بزرگ یا تجریش رو خیلی دوست داریم.
ارتباط شما با موزیک چطوره؟
موزیک بخش مهمی از پروسه‌ی طراحی‌هامونو تشکیل میده. اخیرا هم خیلی کارای اولافور آرنالدز رو گوش میدیم. مخصوصا Til Enda و Gleypa Okkur.
چه زمانی تصمیم گرفتید به حوزه‌ی مد و فشن وارد شید؟
ما همیشه دوست داشتیم باهم همکاری کنیم و مد تنها چیزی بود که میتونست برای هر دومون کنجکاوی برانگیز باشه؛ به همین دلیل تصمیم گرفتیم در زمینه مد فعالیتمون رو آغاز کنیم و به دنبال این بودیم که علاوه بر علاقه‌مون، بتونیم از اون کار، کسب درآمد داشته باشیم.
آیا با ورود شما به فشن، دیدگاهتون هم تغییر کرد؟
قطعا. برداشت ما از یک لباس تنها مربوط به ظاهر و نوع ایستادنش بر روی بدن نیست. ما لباس رو به عنوان یک بخش مجزا و فردی در نظر می‌گیریم که داستان خودش رو داره و این داستان ارزشش بیشتر از ظاهر قضیه‌ست. قصه‌ی پشت هر لباس، بازتاب احساس یا فرهنگ اون فردیه که اون لباس رو می‌پوشه.
به نظرتون مشکل صنعت مد در این ر‌‌وزها چی میتونه باشه؟
امروزه در دنیای مدوفشن تنها چند برند وجود دارن که قادر به جریان سازی در این حوزه هستن. اونها اغلب توانایی معرفی کارهای جدید خودشون رو از طریق روش‌های مختلف تبلیغاتی دارن. از طرف دیگه مصرف‌کنندگان خیلی سعی نمی‌کنند که برندهای دیگه رو بشناسن و تجربه کنن. مردم اکثرا ریسک نمیکنن و مستقیم سراغ همون برندهای مطرح میرن که قبلا جواب پس دادن. به همین خاطر خیلی از طراحان مجبور میشن روش کاری خودشون رو تغییر داده و خودشون رو با سلیقه تحمیل شده به مردم، سازگار کنن؛ درصورتی که هیچ علاقه‌ای به اون ندارن و فقط برای فروش کارشون دست به همچین کاری میزنن. به همین دلیل خلاقیت کم کم متوقف میشه و طراح، دیگه ایده‌های نابی نداره.
یک طراح جوان برای راه اندازی برند خود با چه مشکلاتی روبروست؟
مشکلات خیلی زیادی وجود داره، اما فکر می‌کنم برای یک طراح جوان که قصد داره فعالیتش رو در ایران شروع کنه، کار به مراتب سخت‌تره. چون که این رشته تازه وارد ایران شده و موانع برای فعالیت خیلی زیاده. مد در ایران خیلی جدی گرفته نشده و طراحان از حمایت چندانی برخوردار نیستن. همچنین نیاز به وجود سازمان‌های رسمی برای حمایت از طراحان در زمینه‌های آموزشی، مالی و تجاری کاملا در این حوزه حس میشه.
برای شکل گیری یک برند به چه عناصری نیاز است؟
شناخت مخاطب نکته‌ی خیلی مهمیه. اینکه برای چه کسی طراحی می کنید. همچنین رابطه‌ی خوب با مخاطب و فعالیت درست و مداوم در رسانه‌های اجتماعی اهمیت زیادی داره. فعالیت در رسانه‌ها تاثیر زیادی بر فرهنگ میذاره.
استایل مدرن و استفاده شدیدا ساختارگرایانه در رنگ های مونوکروماتیک، آدمو خیلی یاد کارهای یوجی یاماموتو و ری کاواکابو میندازه. آیا این دو طراح بر کارتون تاثیر گذاشتن؟
ما عاشق کارهای آوانگاردِ "یاماموتو" هستیم. اگرچه رنگ‌هایی که استفاده می‌کنیم کاملا براساس مفهوم موردنظرمون هستن و همون مفاهیم از دل حال و هوای ما در زمان مشخص به دست میاد. به همین خاطر خیلی متعهد نیستیم که فقط از رنگ‌های مونوکروماتیک استفاده کنیم.
مطالعه کنید: انواع استایل فشن
همکاری دوخواهر با هم چه سود و ضررهایی داره؟
راستش ما هیچ وقت احساس بدی از همکاری باهم نداشتیم. همیشه باهم خوب بودیم و اینجوری خیلی برامون آسونتره، چون نقطه نظر همدیگر رو خوب می‌فهمیم و می تونیم به یه جمع‌بندی برسیم. توانایی های مختلفمون میتونه همدیگه رو کامل کنه و در نهایت به یک چیز کارآمد ختم بشه.
سال 2016 شما برای اولین بار تونستید کارتون رو در LVMH به نمایش بذارید. تجربه‌ی خوبی بود؟
تجربه‌ی فوق العاده‌ای بود و مارو ترغیب کرد که بیشتر روی کارمون تمرکز کنیم. اولین بار بود که خارج از ایران جایزه‌ای می گرفتیم.
